Mijn naam is Dennis Jussen. Als kind droomde ik er al van: tijdreizen. Met mijn tijdmachine op bezoek bij de Romeinen, een praatje maken met Jeanne d’Arc, samen met Columbus een nieuw continent ontdekken, of misschien zelfs een kijkje nemen tijdens de landing op de maan. Onmogelijk, natuurlijk. De fantasie van een kind. Een onderwerp voor historische romans en sciencefiction films.

Naar het verleden kunnen we niet afreizen, maar we kunnen het wel onderzoeken en ervaren. Het verleden is namelijk nog altijd op allerlei manieren in onze maatschappij aanwezig. Via de verhalen die mensen vertellen en de gebruiken die zij hebben, via de boeken en kunstwerken in bibliotheken en musea, en via de gebouwen en overblijfselen in de publieke ruimte. Al dit soort sporen uit het verleden die aanwezig zijn in onze huidige tijd noemen we erfgoed.

Door kritisch te leren met en over dit erfgoed komen we niet alleen iets te weten over toen, maar ook over nu. Erfgoededucatie komt wat dat betreft heel dicht bij het idee van een tijdmachine. Het stelt ons in staat om het verleden vanaf een afstand te bestuderen, de opgedane kennis en vaardigheden mee te nemen naar het heden, en deze vervolgens in te zetten in de toekomst. Het mooiste is natuurlijk wanneer we samen in zo’n tijdmachine kunnen stappen. Dan leren we niet alleen iets over onszelf, maar ook van elkaar.